හෝ ගාන විප්ලවේ!!

ඉන්දික ෆර්ඩිනෑන්ඩෝගේ හෝ ගාන පොකුණ බලන්න වුණේ අදයි... චිත්‍රපටියේ හොඳ නරක ගැන කතා කරන්නවත් විචාරය කරන්නවත් නෙවෙයි නිකන් ෆිල්ම් එක ගැන ටිකක් ලියන්න හිතුවා...

ඇහැට පේන දේට වඩා නොපෙනෙන දේවල් හුඟයිලු!! ඒ දේවල් බලල එන්න හීන දකින එක හොඳයිලු!!


ළමයින්ට තේරෙන විදියට ෆිල්ම් එකේ කතා කරන්නේ හීන ගැන. වැඩිහිටියෙක් වුණත් රසවින්දන මට්ටම අනුව ෆිල්ම් එකේ තියෙන ලස්සන කතාව බලන්න පුළුවන්... අම්මා කෙනෙක්ට ෆිල්ම් එක පුරා ළමයින්ගේ හුරතලේ බලාගෙන ඉන්න පුළුවන්... ෆිල්ම් එක කම්මැලි නෑ.. එකම දර්ශනේ පැය ගාණක් තියෙන්නේ නෑ.... කාටවත් නොරෙත්රෙන දෙබස් නෑ... අන්න එහෙමයි ෆිල්ම් එක යන්නේ... ඒ මතුපිට පිටපතේ වුණත් ගන්න දේවල් තියෙනවා.. හීන දකින එක ගැන... හීන හැබෑ කරගැනීම ගැන..

ඒවා පැත්තකින් තිබ්බත් අනසූයා සුබසිංහ නම් පොදු රසිකත්වයට අළුත් මූණත්, ලූෂන් , මනෝරත්න ඇතුළු රංගනයේ විශිෂ්ඨයන්ගේ රංගනය දිහා බලා ඉන්නත් පුළුවන්....

ඉන්දිකගේම කලම්බු කලම්බු හරහා වේදිකාවේ හොඳම නිළිය වුණු අනසුයා... චිත්‍රපටියේම දෙබසක් ඇසුරින් කිව්වොත් අලුත් තමයි.. ඒත් රංගනයට අළුත් නෑ... 

ඒත් ඕනම කෙනෙක්ට ෆිල්ම් එක යටින් ඉන්දික ෆර්ඩිනෑන්ඩෝ තියලා තියෙන යටි පෙළ බලන්න පුළුවන්...

රුපියල් එකසිය අසූවක් දීලා මහරගම අනූෂා එකේ ෆිල්ම් එක බැලුව එක පාඩුයි නෙවෙයි එකසිය අසූව මදි වගේ ෆිල්ම් එකේ හැටියට.. ටිකක් පහු වෙලා අද ඉරිදා තමයි බැලුවේ... ඒක් සන්තෝසෙට කාරණේ තාමත් ෆිල්ම් එක බලන්න සෙනඟ එනවා... ( මේ ගන්න දෙයක් නැති හෝල් ගැන වෙනම කතා කරන්න ඕන)

මට මතක් වෙනවා සායක්කාර සහෝදරයගේ සංඝදාසගේ චූටි කලිසම නාට්‍යය.. (බලල නැති කෙනෙක් බලන්නම ඕන ) ඒකෙත් ඒ වගේ ජෝක් වලට හිනා වෙන්න පුළුවන්...

ලංකාවේ ටිකට් අරන් බලන්න යන ඒ්වා සාර්ථක කරගන්න පුළුවන් ක්‍රම කිහිපයක් තියෙනවා! 1. සෙක්ස් කෑලි දාන එක 2. ඉතිහාස හරි බෞද්ධ හරි කතාවක් දාන එක 3. ජෝක් දාන එක 4. ළමයින්ව යොදාගන්න සහ ඉලක්ක කරන එක (තව ක්‍රම තියෙන්න පුළුවන් )

ඉතින් මම හිතන්නේ ෆර්ඩිගේ ෆිල්ම් එකෙන් කරලා තියෙන්නේ ළමයින්ව ඉලක්ක කරන එක... සායක්කාර යොදාගත්තේ ජෝක්ස්.. 

විප්ලවය හෙවත් වෙනස ගැන කතාවක් චිත්‍රපටියේ කියනවා.. අපි ඉතිහාසය වෙනස් කරන මහා විප්ලවයක් ගැන හිතමින් ඉන්නවාද? අපට හමුවන පුංචි පුංචි තැන්වලින් වෙනසක් කරන්න උත්සාහ කරනවා ද? ඒ වගේම අපි විප්ලවය කරනකොට අපි තරම් විප්ලවය ගැන උනන්දු නැති අනෙක් අයව දායක කරගන්නෙ කොහොමද??

මේ ඉන්නේ වැඩකාරයා

මේ ගැන ඉන්දික ඉන්ටවීව් වලදී කියන නිසා තවත් ඒක ලියන්න ඕන නෑ... ( අනුරාධා කෝදාගොඩ සමඟ මෑතකදී කළ එක බලන්න මෙතැනින් යන්න , චමිල ප්‍රියංක එක්ක 2014 දී කළ ඉන්ටවීව් එක මෙතැනින් යන්න )

ඈත ගමකට යන අළුත් ගුරුවරියක් පාසලේ ළමයින්ව මුහුද බලන්න එක්කගෙන යන්න බාධක ගොඩක් තනියම නෙවෙයි ළමයින් සහ ගමේ මිනිස්සු ක්‍රමයෙන් එකතු කරගනිමින් ජයගන්න හැටි චිත්‍රපටියේ තියෙන්නේ... ඒ වගේම චිත්‍රපටිය තුළ ඒ ටීචර් සැරෙන් සැරේ කෝල් කරන පෙම්වතෙක් ඉන්නවා.. එයා විප්ලවවාදී පක්ෂෙක මහා විප්ලවය කරන්නට ජීවිතය කැප කළ කෙනෙක්... ( ජේවීපී, පෙරටුගාමී, අන්තරේ )

ෆිල්ම් එකේදී උමා ටීචර් එයාගේ විප්ලවවාදී රැඩිකල් ( රැඩිකල් මොඩ්ල් එකේ සාම්ප්‍රදායික) පෙම්වතාගෙන් අහන්නේ ඔයාලා මිනිස්සු වෙනුවෙන් විප්ලවේ කරනවා සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට ඒක ගාණක්වත් නෑ කියලා.. ඒ කියන්නේ පාරට බැස්සාම මිනිස්සුන්ගෙන් බැණුම් අහනවා.. මිනිස්සුන්ට විප්ලවේ තේරෙන්නේ නෑ... (බූපති නලින් මේ සතියේ රාවයට ලියපු රිවීව් එකත් කියවන්න වටිනවා.. ඒකේ ඔහු පෙන්වනවා නිතර තම පෙම්වතාගේ මහා විප්ලවයට කෝචොක් කරමින් ගමක පුංචි විප්ලවයක් කරන පෙම්වතියව. ඔහු කියන්නේ මහා විප්ලවේ නොකර පුංචි ඒවා කරන අයත් මේ ක්‍රමය පිළිගන්නා අයම තමයි කියලා. වැඩියෙන්ම පෙන්වන්නේ ටීචර්ගේ පුංචි විප්ලවය හරි වුණත් කෝචොක් කිරිල්ල වැරදියි කියලා.)

ඒත් මට හිතෙන්නේත් විප්ලවය කරන එකට කෝචොක් කිරිල්ල වැරදි වුණත් අපි කරන දේ මිනිස්සුන්ට ගාණක්වත් නැත්තන් වැඩක් නෑ කියලා... මගේ අදහස මහා විප්ලවය කරන්න මාදිලියක් විදියට චූල විප්ලව යොදාගන්න ඕන කියලා... පාරවල් වල පෙලපාලි යනවාට වඩා එහා ගිය පොදු සමාජය දායක කරගන්න විදියේ වැඩ ගැනයි අපි හිතන්න ඕන... 

ඒ වගේ වැඩකට යන්න අපිත් ට්‍රයි කරනවා... මිනිස්සු අතරේ මිනිස්සුන්ව සංවිධානය කිරීම මේ මොහොතේ වැදගත්... මිනිස්සුන් ශිෂ්ඨත්වය කරා යන ගමනේ අතිශය ප්‍රාථමික අවධියක ලෝකය තාමත් ඉන්නේ.. ඊටත් පිටිපස්සේ ලංකාව ඉන්නේ... හෝමෝ සේපියන් ෆොසිල්  පරණම ඒවා අවුරුදු 195,000 කට වඩා පරණයි. මිනිස්සු ශිෂ්ඨාචාරගත වෙන්න පටන් අරන් අවුරුදු 10 000 ක්වත් ගිහින් නෑ... තාමත් අපි ඉන්නේ ශිෂ්චාරගත වීමේ මුල... ඒක ඉස්සරහට තල්ලු කරන්න සබුද්ධිමත්ව වැඩ කරන්නයි ඕන... 

සමාජය ගැන හිතන්න... මිනිස්සු හිතන විදිය ගැන හිතන්න... ඒ අයට ගැලපෙන විදියට යමක් කරන්න.... ( ද්විතීය මට්ටමේ ගැඹුරු දේවල් කරන අයත් ඒ අයගේ වැඩේ කරගෙන යන්න... )

තමන් කරන්න හිටපු ෆිල්ම් එක පැත්තකට දාලා වෙනත් කෙනෙකුගේ ඉල්ලීමක් ඇතුලත සති දෙකක් ඇතුලත ළමා චිත්‍රපටියක් ලියලා ෆර්ඩි කරන්නෙත් පොදු ජනයා ගැන හිතීමක්... (ප්‍රේක්ෂකාගාරය ගැන හිතලා නිර්මාණය කළ යුතු නෑ කියලා හිතන විශිෂ්ඨ නිර්මාණකරුවෝ ඉන්නවා. ඒ අයටත් රෙස්පෙක්ට් කරන්න ඕන.) 

ප.ලි. - මෙතන මගේ අලුත් අදහස් වලට වඩා චිත්‍රපටිය ගැන ඇතිවුණු සංවාදය ඇසුරින් සරල සටහනක් ලියන්නයි ඕන වුණේ...