දැන් ඉන්න උන් වික්ටර් අයිවන්ව දන්නැද්ද? (1)

වික්ටර් අයිවන් මහතා ගැන සටහනක් ලියන්නට ටික දිනක පටන් සිතා සිටියෙමි. එය ටිකක් කල්පනා කොට හෙමිහිට ලියන්නට සිතා හිටියත් ඒ සඳහා විවේකයක් සොයාගැනීමට මෙතෙක් නොහැකි විය. එහෙත් හෙට උදෑසන 9.30ට ජාතික පුස්තකාලයේදී වික්ටර් අයිවන් මහතාගේ තිස් වසරක මෙහෙවර ගැන විද්වතුන් කිහිපදෙනෙකු විසින් ලියූ පොත එළිදක්වන නිසා අද කුමක් හෝලිවිය යුතුයැයි සිතුවෙමි.

එහි ප්‍රතිඵලය ලෙස කල්පනා කොට සංයමයෙන් ලියූ සටහනක් වෙනුවට සුපුරුදු ලෙසම සටහනක් හදිසියේ ටයිප් කොට අප්ලෝඩ් කර තවත් වැඩකට දිව යන්නට සිදුවිය.

සාර්ථක ගමනක් යන කිසිවෙකුට පරමාදර්ශී චරිත හෝ වීරයන් සිටිය යුතු නැත. කාවවත් අනුගමනය කළ යුතු නැත. ඒ නිසා අයිවන් මට වීරයෙක් හො පරමාදර්ශී චරිතයක් නොවේ. (මං සාර්ථක ගමනක් යනව කියල නෙවෙයි කියන්නේ... කාගෙවත් අනුගාමිකයෙක් නොවිය යුතුයි කියල) එහෙත් මාධ්‍යවේදියෙක් ලෙස මා වඩාත් ආභාෂය ලබන්නට කැමති පුද්ගලයන් අතරින් ප්‍රමුඛතමයා ඔහු යැයි කිව හැකිය. (ජනරංජන, ලසන්ත රුහුණගේ, විමලනාත්, ටිරන් කුමාර වගේ රාවයේ අයගෙත් බිඟුන්, ශාලික වගේ යාළුවන්ගෙත් අභාෂය තමා අයිවන් හැරුණහම මට වැඩිපුරම ඇත්තේ) ඒ නිසා මට අයිවන්ව වැදගත්ය.

රාවයේ මම අවුරුදු එකහමාරකි. පසුගිය මැය මාසයේ විශ්‍රාම ගැනීම සඳහා රාවයෙන් වික්ටර් අයිවන් මහතා යනතෙක් නතිපතා ඔහුව ළඟින්ම දුටුවෙමි. එහෙත් මම ඔහු සමඟ කතා කර ඇත්තේ දෙවරක් පමණි. පිළිවෙලට හැඳ දුම්වැටිය දල්වාගෙන සෑම පුවත්පතක්ම කියවමින් කල්පනා කර පරණ පත්තර පිටු පෙරලමින් තොරතුරු ටික එකතු කොට ළඟ තබාගෙන අපිළිවෙල අත්අකුරු වලින් පිළිවෙලට ලියන දේවල් පමණක් අකුරක් නෑර කියවීමි. ඔහු සමඟ කතා කරන්නට ඕනෑ තරම් දේ වීය. නමුත් මට තිබූ ප්‍රධාන ප්‍රශ්ණය ඔහුව ආමණ්ත්‍රණය කරන්නේ කෙසේද යන්නයි.

රාවයේ ලොක්කන් හෝ සර්ලා නොවීය. හැමෝම ඔහුව ඇමතුවේ අතුල අයියා යනුවෙනි.

අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන කර්තෘ මණ්ඩලයේ අනිත් අයට අයියා කීවත් අවුරුදු දහනවයක කොල්ලෙක් ලංකා ඉතිහාසයේ දැවැන්තම මාධ්‍යෙව්දියාට අයියා කීම නුසුදුසු යැයි මම සිතීමි. සර් කියනවාට ඔහු කැමති නොවීය. ඉඳහිට ටිරන් අයියා සමඟ කතාවට වැටෙන අතුල අයියා දේශපාලනය ගැන ඔහුගේ අදහස් කියයි. කේන්දර නොබැලුවත් ඔහුගේ අනාවැකි වරදින්නේම නැත. මම උනන්දුවෙන් අසා සිටිමි. ඔහු ඒ බව දනියි.

මේ හිතට ආ පෞද්ගලික දේවල් කිහිපයකි. සටහන ලියන්නට හිතුවේ උඩ තියෙන මාතෘකාව තේමා කරගනිමින්ය. ටයිප් කරන පරපුරේ බොහෝ අය අයිවන්ව හරියට දන්නේ නැත. අයිවන් යනු කවුද? කෙටියෙන් මෙසේ කියමි.

අයිවන් යනු රාවයයි. රාවය යනු ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි.

ජේවීපියත් එජාප ආණ්ඩුවත් තරඟයට මෙන් මිනී මරණ කාලයක අයිවන් රාවය බිහිකළේ ආයුධ වෙනුවට පෑනෙන් සටන් කිරීම සඳහාය. ඒ වසර තිහකට පෙරයි. තවමත් රාවය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් සටන් කරමින් සිටියි. ඒ හරියන උපක්‍රම මෙන්ම වරදින උපක්‍රමද භාවිතා කරමින්ය.

ජේආර්ගේ, ප්‍රේමදාසගේ කාලයේ සටන් කළ වික්ටර් අයිවන් මහතා 94දී එජාප ආණ්ඩුව පෙරලුවේය.. පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩුව හදන්නට වැඩිම දායකත්වයක් දුන්නේ ඔහුය.ඡන්දයෙන් පසු ඔහු චන්ද්‍රිකා දුන් කිසිම තනතුරක් ගත්තේ නැත. කිසිම වරප්‍රසාදයක් ගත්තේ නැත. රත්මලාන ආසන සංවිධායකකම හෝ ජනාධිපති මාධ්‍ය උපදේශකකම ඉල්ලුවේ නැත. ලේක්හවුස් සභාපතිකම දුන්නද එයට පයින් ගැසීය. (කර්තෘ මණ්ඩල උපදේශකකම ගත්තෙත් නැහැ හොඳේ)

බලයට ආ චන්ද්‍රිකා පිස්සු කෙලින බව ඔහු දිටීය ඉන්පසු ඔහු චන්ද්‍රිකාට පන්න පන්නා ගැසීය. මහින්ද වෙනුවෙන් යුද්දය සමයේ පෙනීසිටි අයිවන් පහුගිය ජුනි මාසයේ එක්වරම ගෝඨාභයගේ සෙවණැල්ල ලියමින් යූටර්න් එකක් ගැසීය. එය මහින්ද ආණ්ඩුවේ අවසානය විය. (හෙවණැල්ල මෙතැනින් කියවන්න)

අයිවන් ලියන දේවල් මිනිස්සු පිළිගත්හ. එය රටක ආණ්ඩු පෙරලන්නට තරම් බලවත් වීය.

94 චන්ද්‍රකා ගැන අත්හදා බැලීමෙන් පසු ඔහු පාඩමක් ඉගෙනගත්තේය. ඔහු වත්මන් මොහොතට වඩා වැදගත් වෙන්නේ ඒ පාඩම නිසාය. ඒ දේශපාලයන් විශ්වාස නොකළ යුතු බවයි. දේශපාලනය පමණක් විශ්වාස කළ යුතු බවයි. 

ඔබ දේශපාලනය කරන්න, කළ යුතුමයි.... එහෙත් දේශපාලඥයන් විශ්වාස නොකරන්න.. 

වෙලාවේ ප්‍රශ්ණය නිසා තවතවත් දිගට ලියන්නට අමාරුය. (මොනව ලියවුණාද දන්නෑ. සරත් සිල්වා, පෑන අහිංසකද? සාපරාධී අපහාස නීතිය ගැන ලියන්න බැරිවුණා. අයිවන් කියන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියල ඔප්පු කරන්නත් බැරිවුණා.) මේ සටහන මෙතැනින් නවත්වා හොඳින් කල්පනා කොට ඔහු ගැන තවත් සටහනක් ලියමි.

පළමු සටහන් අවසන් කරන්නට මෙසේ කියමි. සමාජය තුල වික්ටර් අයිවන් ගැන විවේචනද තිබේ. මා තුලද ඔහු දරණ ඇතැම් ස්ථාවරයන් ගැන විවේචන ඇත. එහෙත් ඔහුගෙන් අපි හැමෝම ඉගෙනගත යුතුය. රාවයේ කර්තෘ මණ්ඩලයේ සිටින අපට වගකීමක් තිබේ. ඒ ඔහු ලද අත්දැකීම් වලින් ඉගෙන ඔහු පටන්ගත් දෙය වඩාත් නිවැරදිව ඉදිරියට කරගෙන යෑමය.