පොලීසියෙන් මිනීමැරීම උතුරට දැනෙන්නේ කොහොමද?

මම හිටියේ මේ සියල්ලටම මා කොතරම් දුරට වගකියන්න ඕනද කියා හිතමින්. 

පොලීසිය විසින් මරාදැමූ සුලක්ෂන්

 යාපනය මාද්‍ය සමාජයේ හෝල් එකේ. මගේ දෙපැත්තේ තරාකී සිවරාම්ගේත් නිමලරාජන්ගේත් ලොකු ෆොටෝ එල්ලලා තියෙනවා.

මේ දෙන්නාම ආයුධ වෙනුවට පෑනෙන් සටන්කළ අය. මාධ්‍ය වේදීන්. එහෙත් අපේ මාධ්‍ය වේදීන් මේ අය වෙනුවෙන් හරියට පෙනී ඉන්නේ නැහැ. සිවාරම් වගේම නිමලරාජනුත් දෙමළ නිසාම ලසන්ත වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා වගේ මේ අය වෙනුවෙන් අපේ අය පෙනී ඉන්නේ නැහැ. රිචඩ් ද සොයිසා ගැන කතාකරනවා වගේ මේ අය ගැන කතාකරන්නේ නැහැ.

මට එහා පැත්තේ ඉඳගෙන හිටියේ තර්මබාලා විනෝජිත්. යාපනය මාද්‍ය සමාජයේ සභාපති. මාව විශ්වාස කරන මිත්‍රයෙක්. මම ඔහුව විශ්වාස කරනවා.

තරුණ මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ ලේකම් තරිඳු ජයවර්ධනත් අපි එක්ක හිටියා. මයුරන්. යාපනය මාධ්‍ය සමාජයේ භාණ්ඩාගාරික හිටියා.

අපි මීට වඩා වගකියන්න ඕන නැද්ද?? මේ සිදුවන දේවල්වලට.

විනෝජිත්ලාව මට මුණගැහිලා දැන් අවුරුදු දෙකක්. මට මීට වඩා දෙයක් කරන්න නොතිබුණාද?? 

ඔව්. මම වගකියන්න ඕන.

සුලක්ෂන්ගේ අම්මා ඇඬූ හැටි සිහිවෙන හැමවෙලාවෙම මම හිතුවා. මාත් ඔබත් වගකියන්න ඕන. විනෝජිත් පවා.... 

'මචං, ටවුන් එකේ ඇවිදින්නේ පරෙස්සමෙන්. දෙමළ ජාතිවාදියෝ සිංහල ජාතිවාදීන්ටත් වඩා දරුණුයි.' විනෝජිත් කීවා. 

'උඹ දැකල නැහැ සිංහල ජාතිවාදියෝ. උන් ඔක්කොටම වඩා දරුණුයි.' මං පිළිතුරු බැන්දා.

"මම යුද්ධයේ අහිමිවීම් දැක්කා බං. මේ මිනිස්සු ඒක දැක්ක. ඇයි තාම මේව ඉවරයක් නැත්තෙ?? මිනිස්සු තාම මරාගන්නෙ ඇයි??"

 විනෝජිත් ඒ ප්‍රශ්නෙන් දමා ගැහුවෙ මාව අමාරුවෙ දාන්න නෙවෙයි.

 "වේස්ට් මචන්." ඔහු වේදනාවෙන් කීව. 

****************************************************** 

උඩින් තියෙන්නේ සුලක්ෂන් නම් චුන්නාක්කම් සිසුවා රඟපබෑ කෙටි චිත්‍රපටියක්. ඔහු දක්ෂ නළුවෙක්, කවියෙක්, දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයෙක් සහ ජනප්‍රිය පුද්ගලයෙක්. ඔහු හොඳම විකට නළුවා ලෙස වරක් සම්මාන දිනා තියෙනවා. ප්‍රදේශයේ මෙන්ම විශ්ව විද්‍යාලයේත් සුලක්ෂන් ජනප්‍රියයි. 

සුලක්ෂන්ගේ අම්මා හඬනගා කී දේවල් මට ඇහෙනවා. සිංහලයන් විශ්වාස නැති බවයි ඇය කීවේ. 

සුලක්ෂන්ලාගේ මරණයේ විශ්වාස නැති තැන් ගොඩක් තියෙනවා. ඇක්සිඩන්ට් එක වුණ තැන බිත්තියේ විසිවුණ ලේ පැල්ලම් වගේම අතක් සහ සිරුරක් අතුල්ලපු විදියට ලේ පැල්ලම් තියෙනවා. 

තාප්පයේ ලේ තැවරී තියෙන ආකාරය.

හෙල්මට් පසෙකින් වැටී තියෙන ආකාරය. හෙල්මට් අනතුරින් පසු ගැලෙව්වාද? පෙර ගැලෙව්වාද? දෙදෙනාගේ හිස්වලට හානි වුණත් හෙල්මට් වලට හානියක් වී නැහැ.

ඒ වගේම දෙන්නාගෙ ඇඟේ වෙලා තියෙන තුවාල වාහනයේ යනකොට වෙඩි වැදීමෙන් වුණු අනතුරු නිසාමදැයි සැකයි. 

කොහොම වුණත් මේ දේවල් නිරීක්ෂණ විතරක් නිසා අපට අහන්න පුළුවන් සාධාරණම ප්‍රශ්නය සාමාන්‍ය මිනිහෙක්ට වෙඩි තියන්න පොලීසියට අවසර දුන්නෙ කොහොමද කියන එකයි.

සාමාන්‍ය මිනිහෙක් මිනීමැරුමක් කළා වුණත්..... සාධාරණ පරීක්ෂණයක් නැතිව මරන්න අයිතියක් නැහැ.

කොටින්ම මගේ අදහස ලෝකෙ දරුණුම වැරැද්ද කළ කෙනා වුණත් ඒ වැරැද්ද කළ බව මුලු ලෝකය ඉදිරියේ ඔප්පු වුණත් ජීවත් වෙන්න අයිතිය ලත් කෙනෙක් බවයි. කාගේවත් ජීවිත අයිතිය පිළිබඳ තීරණ ගන්න තවත් කෙනෙක්ට පුළුවන් වෙන්නෙ කොහොමද?? 

ඒත් ලංකාව අනුන්ගේ ජීවිත ගැන තීරණ ගැනීමේ අයිතිය පවරාගත්තවුන් තොගයක් ඉන්න රටක්. මිනීමැරුම් සාධාරණීකරණය කරපු රටක්.

කොහෙත් පොලීසිය එකයි. මේ දෙමළ තරුණයා මුහුණදුන් අත්දැකීමම දකුණේ අයත් මුහුණදෙනවා වගේ කතා මට පිළිගන්න අමාරුයි. 

දකුණේ අපට පොලීසිය දැනෙන විදියට නෙවෙයි උතුරට පොලීසිය දැනෙන්නේ.

උතුරට පොලීසිය කියන්නේ තමන්ව සත්තු වගේ පාලනය කරන්න දාපු මහජාතියේ අතකොලු විතරයි. 

පොලීසිය දෙමළ වුණත් මේ විදියටම මේක සිද්ධ වෙනවා කියල කියන්න පුළුවන්. ඒක ඇත්ත. 

හැබැයි අත්දැකීම මේකම නෙවෙයි.

අනික මාතලන් ලියූ කවියක තිබුණා එයාලා දෙමළ නිසාම මේ සිදුවීම ගැන හරි පරීක්ෂණයක් සිද්ධ වෙයි කියලා. ඒකත් පිළිගන්න පුළුවන්ද දකින්න ලැබුණු දේවල් එක්ක. මේ සිදුවීම සිද්ධවුණේ රෑ දොළහට විතර. පහුවදා දවල් එකටත් පොලීසිය දාපු නිවේදනයක තිබුණේ මේක හදිසි අනතුරක් කියලයි. සිදුවීම යටගහන්නයි උපරිම උත්සාහ කළේ. මාත් තරිඳු ජයවර්ධනත් දෙරණ වෙබ් අඩවිය ඇතුළු මාධ්‍ය කිහිපයක් මේ සිද්ධිය සැකයි කියලා දිගින් දිගටම ප්‍රශ්ණ කිරීමෙන් වැඩේ අවුල් කියලා තේරෙද්දී තමයි මේක මිනීමැරුමක් කියන එක පිළිගත්තේ. ඒත් කිව්වේ අණ නොතකා ධාවනය කළ නිසා වෙඩිතිබ්බා කියන එකයි. ඒකත් විශ්වාස කරන්න එපා දැනට. මොකද සිද්ධිය සිදුවුණ තැන්වල තියෙන සාක්ෂි අපටවත් උතුරේ මිනිස්සුන්ටවත් පොලීසියේ ඔය කියමන පිළිගන්න පුලුවන් තැනකට නෙවෙයි ගෙන එන්නේ.

ඒ මදිවාට සිද්ධියෙන් පහුවදා මාධ්‍ය සාකච්ඡා පවත්වලා ආරක්ෂක ලේකම් කරුණාසේන හෙට්ටිආරච්චිත්, නිශාන්ත වර්ණසිංහත් කොළඹ ඉඳන් කියනවා වෙඩි තැබීම සාධාරණයි  කියලා. යාපනයේ වාලම්පුරි, උදයන් ඇතුලු මාධ්‍ය වල ප්‍රධාන පුවත ඒක. 

මිනිස්සු මොනවද හිතන්නේ. ආරක්ෂක ලේකම් කියන තනතුරම ඔවුන්ට පේන්නට බැරි මිනීමරු තනතුරක්. ඇවිත් කියද්දී වෙඩිතැබීම සාධාරණයි කියලා ඔවුන්ට දැනෙන්නේ මොකක්ද? 

ඒ හැඟීම කොහෙත්ම දකුණට දැනෙන හැඟීම නෙවෙයි.

ඒ පොලිස් නිලධාරීන් සියළුදෙනා සිංහල ජාතිකයන්. යුද්ධයෙන් අවුරුදු හතක් ගෙවිලත් දෙමළ කතාකරන්න පුළුවන් පොලීසියක් හදාගන්න බැරිවෙච්ච රටක් මේක. පොලීසියට ගිහින් දෙමළ භාෂාවෙන් කතාකරලා පැමිණිල්ලක් ලියාගන්න බැරි රටක්. 

නැහැ, දකුනේ පොලීසිය කොච්චර දේවල් කළත් අඩුගානේ යුක්තියේ සලකුණක් හරි තියෙනවා. දකුණේ මොනවා වුණත් මිනිස්සු තමන්ට තියෙන ප්‍රශ්ණය කියන්න පොලීසි යනවා. උතුරට පොලීසිය කියන්නේ හමුදාව තරම් දරුණු නැතත් තමන්ව පාගාගෙන ඉන්න හදාපු ආයතනයක්.

ඉතින් මට පිළිගන්න බැහැ දකුණේ මේ වගේ මිනීමැරුමකින් ඇතිවන බලපෑමම උතුරේ ඇතිවේවි කියලා. ඊට වඩා ලොකු බලපෑමකුයි උතුරේ ඇතිවන්නේ.

 ****************************************************

විනෝජිත්ලා සහ අපි වගකියන්න ඕන කොහොමද.... 

අපට තවමත් බැරිවෙලා තියෙනවා මාධ්‍ය වේදීන් අතරේවත් හරි අදහස් හුවමාරුවක් හදාගන්න. අපි දෙගොල්ලම පිළිගන්න දෙයක් දකුණේ ප්‍රශ්ණ උතුරේ මාධ්‍ය හරහාත් උතුරේ ප්‍රශ්ණ දකුණේ මාධ්‍ය හරහාත් වාර්තා කරන්න ඕන කියලා. හැබැයි තවම මට හරිහැටි දෙමළ කතාකරන්නත් බැහැ. විනෝජිත්ලාට සිංහල කතාකරන්නත් බැහැ. අපි එකිනෙකාට අතර සංවාදයක් හදාගන්නත් තවම බැහැ.

ඉතින් අපි වගකියන්න ඕන තමයි. 

ඇත්තටම සෝ කෝල්ඩ් සංහිඳියාව හදන්න පුළුවන් මාධ්‍යවේදීන්ටම තමයි. මේ එක දූපතේ එකිනෙකින් වෙන්වෙච්ච වෙනස් මිනිස්සු දෙගොල්ල එක රටක ජීවත් විය යුතුනම් මේ දෙගොල්ල අතරේ සංවාදයක් හදාගන්න වෙනවාමයි.

ඉතින් ඒ වෙනුවෙන් අපි කරලා තියෙන්නේ මොනවද? අපි වගකිව යුතු නැද්ද?