ලොකුමාමා

මරණයක් වෙලා අවසන් කටයුතු වලදී මියගිය කෙනාගේ ගුණකථන කරන හැම මොහොතේම මට මතක් වෙන්නේ අපේ ලොකු මාමා. 
ඔහුව පණපිටින් මට මතක දෙතුන් වතාවයි.


අම්මා තාත්තා සමග විවාහ වුණත් හිටියේ මහගෙදර. අම්මාගේ අම්මා එක්ක. 

ඒත් මාව ලැබෙන්න අම්මා ගෙදර ඉන්නකොට ලොකු මාමා හෙවත් අම්මාගේ ලොකු මල්ලී අම්මාට තර්ජනය කරලා මහගෙදරින් එළවලා තිබුණා. 

ලොකු මාමා කැප්පෙටිපොල ඩිපෝවේ වැඩකළේ. නිතරම බොන කෙනෙක්. බිව්වාම කේන්ති යන කෙනෙක්. කාටවත් බය නැති කෙනෙක්. 

ගෙදරින් එළියේ අවුරුදු පහක් අම්මා මාව හැදුවේ ඈත ඉස්කෝලෙක ක්වාටස් එකේ ඉඳන්. තාත්තා මාසෙකට දෙතුන්වතාවක් අපව බලන්න ආවා ලාවට මතකයි. ඔය කාලේම අම්මාට නංගිත් ලැබුණා.

මම එකවසරට දාන්න තමයි අම්මා ආපහු මහගෙදරට ආවේ.  ඒ වෙද්දී ලොකුමාමාගේ ඩිපෝවේ රස්සාව නැතිවෙලා. එයාව ගෙදරින් පිට නෑදෑයෙකුගේ ගෙදර නවත්වලා තිබුණේ. ඒ ලොකු මාමාව රට යවන්න ලෑස්ති කරලයි.

ටික කාලෙකින් එයා කුවෙට් ගියා. අවුරුදු දාහතක් විතර ගතවුණා. 

ඔය කාලේ ලොකුමාමා ආච්චීට එකපාරක් කෝල් කරලා තිබුණා. අම්මාට, ආච්චීට එකවතාවක් සාරියක්ද කොහෙද ගෙනත් තිබුණා.

අතරින් පතර විශ්වාස නැති ආරංචි ආවා. බැන්දාලු. ළමයි ඉන්නවාලු. දැන් ලංකාවේලු. ආයේ කුවෙට්ලු. සවුදි ගියාලු. ආදී වශයෙන්. 

මෙහෙම අවුරුදු දාහත අපේ ජීවිත කොහේදෝ ගියාට පස්සේ අපේ ගෙදරට කෝල් එකක් ආවා. ඒ කොළඹ ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න අසාධ්‍ය රෝගියෙක් අපේ ගෙදර ලිපිනයයි ෆෝන් නම්බර් එකයි දුන්න බව දැනුම් දෙන්න. 

ගිහින් බලද්දී ඒ ලොකුමාමා. 

එයාට ආහාර මාර්ගයේ දරුණු රෝගයක් ඇවිත්. පිළිකාවක් විය හැකියි. හොඳටම අමාරුයි. කේඬෑරි වෙලා. කතාකරගන්න විදියක් නැහැ. තනියම කටුනායක එයාපෝට් එකට කුවෙට් වල ඉඳන් ප්ලේන් එකකින් ඇවිත්. අමාරුවෙන් ඇවිත් ටැක්සියක් අරගෙන හොස්පිට්ල් එකකට ගිහින් දාන්න කියලා. ටැක්සි රියැදුරා රෝහලට ගිහින්. පවුලේ කවුරුත් නැති නිසා රියැදුරාගේ නමින් ඇඩ්මිට් කරලා. 

ලොකු මාමාගේ බෑග් එකේ තිබුණේ පුංචි ෆෝන් එකකුයි රෝගය ගැන වාර්තා ටිකකුයි රුපියල් කිහිපයක් තියෙන පරණ පර්ස් එකකුයි. රිපෝට් වල හැටියට සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ ලෙඩින් ඉඳලා තියෙන්නේ. 

ඒ අස්සේ කුවේට් වල හිටපු ලොකුමාමාගේ යාළුවෙක් කියලා කියාගත්ත කාන්තාවක් ඇවිත් තිබුණා එයාව බලන්න. ඒ කෙනා කිව්වේ එයා වැඩකරපු තැනින් පැනලා ඇවිත් ඉන්නකොට ලංකාවට එන්න ලොකුමාමා ගොඩක් උදව් කළා කියලයි. එයා වුණත් මාමාගේ පෞද්ගලික විස්තර කීවේ නැහැ. එක්කෝ දැනගෙන හිටියේ නැහැ. නැත්නම් දැනගෙන ඉඳලා කීවේ නැහැ.

ගෙදර අය තීරණය කළා අවසාන කාලයේ ලොකුමාමාව ගෙදර ගෙනත් බලාගන්න. මුලින්ම බදුල්ල ඉස්පිරිතාලෙට අරගෙන එන්න. කොළඹ ඉඳන්. 

හවස් වරුවක අම්මා, ආච්චි, පුංචි, චූටිමාමා, එයාගේ නෝනා ඇතුළු පවුලේ අය ගෙදරට රැස්වුනේ මේ ගැන කතාකරන්න. 

ඒ කතාබහ යන අතරේ ආපු කෝල් එකක් ආන්සර් කළේ මම. ඩන්කන් ජයසිංහ ටිකකට කලින් මියගියා. 

ඇමතුමෙන් කියැවුණේ එහෙම. 

ලොකුමාමාව ගෙදර ගේන්න සැලසුම් කරන්න එකතුවුණ කට්ටිය අන්තිමේ එයාගේ මළගෙදර සැලසුම් කරන හැටි ගැන කතාකළා. 

මිනිය ගෙදර ගේන එක මෝඩකමක්. කොළඹදීම අවසාන කටයුතු කරන්න කතාවුණා.

වෑන් එකක් ගත්ත පවුලේ අය කොළඹ ආවා. හැමෝම ඇඬුවා. මෝචරියට ගිහින් මිනිය අඳුනාගත්තා. අවශ්‍ය ලියකියවිලි අත්සන් කරලා ළඟ තිබුණ අඩු වියදම් මල් ශාලාවකින් එම්බාම් එක කරගත්තා. 

මැදලාවත් නැති ලාභම මිනී පෙට්ටියක් ගත්තා.

පවුලේ උදවිය බොරැල්ල කනත්තට එකතුවුණා. පහළොවක් විතර ඇති. රුපියල් එකසිය පණහකට අහල පන්සලකින් පොඩි හාමුදුරුනමක් ගෙන්වාගෙන පාංශුකූලෙ කළා. 

එහිමියන් ලොකුමාමා ගැන ගුණ වයන්නවත් කිසිදෙයක් දැනගෙන හිටියේ නැහැ. අවමංගල්‍ය සභාවක් නැහැ. කවුරුත් ගුණ වයලා කතාවක් කළේ නැහැ.

ආච්චී සහ පුංචි ඇඬුවා. ලොකුමාමාගෙන් පීඩාවන්ම වින්ද අම්මාගේ ඇස් පිරෙන්න කඳුලු තිබුණා. කවදාවත් නොඅඬා තමන්ගේ පීඩනයන් හංගගෙන ඉන්න පුරුදුවුණ අම්මාට ඉකිගැහුණා. 

මට කිසිගාණක් තිබුණේ නැහැ. මං පළවෙනි වතාවට මෝචරියකට ගියා, බොරැල්ල කනත්ත ඇතුලේ ප්‍රසිද්ධ අයගේ සොහොන්කොත් ගොඩක් දැක්කා. එම්බාම් කරන හැටි දැක්කා. එම්බාම් කරන කෙනෙක් එක්ක දිග කතාබහක යෙදෙන්න ලැබුණා. 

මේ අවසන් කටයුතු වලදී ලොකුමාමාගේ මිනීපෙට්ටියට කරගහන්න පවුලේ හතරදෙනෙක් හිටියේ නැහැ. මාත් චූටිමාමාත් එයාගේ පුතාත් හැර. අන්තිමේ හතරවෙනි පැත්ත කරගැහුවේ හර්ස් එකේ ඩ්‍රැයිවර්. 

අපි පස් දැම්මේ නැහැ. වළ වහන කෙනාම උදැල්ලෙන් පස් දාලා මිනිය යටකළා.

ඔය මිනිය දවස් කිහිපයයි තියෙන්නේ පුතා. පෙට්ටිය ආයේ ගොඩගන්නවා. මිනී අැටකටු විකුණනවා. හර්ස් එකේ රියැදුරා කීවේ විහිළුවටද දන්නේ නැහැ. 

ගමේ ආ පසු බොහෝ දෙනෙක්ට ලොකුමාමාගේ මරණය ආරංචි වුණා.

ඩන්කන් මැරුනාලු නේද? 

බොහෝ දෙනෙක් යුතුකමට වගේ අපේ පවුලේ කෙනෙක් හමුවුණාම ඇහුවා.

ආච්චී විතරක් ඒ දවස්වල ගෙදරට යන එන අය එක්ක එකතුවෙලා ලොකුමාමාව මතක් කරමින් ඇඬුවා. 

මිනිසුන් උපදින්නේ සමානව නෙවෙයි. මියයන්නේත් සමානව නෙවෙයි. 

තමන්ගේ ගුණ වයන්න ගෝලබාලයන් ටිකක් හදාගත්තානම් හරි.