සේනකගෙ බිබිල හෙවත් පියවරුණ

නෙළුම් යාය සම්මාන උත්සවය මෙහෙයවපු නිවේදක යුවල රාජිත සේනාරත්න ඇමතිවරයාව නුතන සේනක බිබිලේ විදියට හැඳින්වුවා.. පසුව ඔවුන් කියපු විදියට මෙහෙම හැඳින්වුවේ බ්ලොග් සංසදයේ හරි මොකක්හරි එකක සභාපතියැයි කියන කෙනෙක්ගේ වුවමනාව මතලු.

මෙතැනදීම කතානායකවරයාව තොරතුරු පනතේ පියා කියල හැඳින්වුවා. ඒ හැඳින්වීමටත් හේතුව අර කෙනාගේම වුවමනාව වෙන්න ඇති.

සේනක බිබිලේ සහ රාජිත

කොහොම වුණත් මේ විරුදාවලි,  හැඳින්වීම් අපට අලුත් දේවල් නෙවෙයි. ලංකාවේ හැමදාම පුද්ගලයන්ව හැඳින්වුවේ මේ අනවශ්‍ය නම්බුනාම එක්ක. එක්වරක් මම ජනප්‍රිය ඇමතිවරයෙකුට කතාකළ වෙලාවේ ආන්සර් කළේ ඔහුගේ පෞද්ගලික ලේකම්. මම ‘මිස්ට ....... ඉන්නවාද‘ කියලා ඇහුවාම ආන්සර් කරපු කෙනා එහෙම කෙනෙක් නෑ කියලා ෆෝන් එක තිබ්බා. ඇමතිතුමා නොකී නිසා පොරට තරහා ගිහින්. අපි බොහෝ වෙලාවට එයාලාගේ ක්‍රමේනෙ කියලා ඇමතිතුමා කියලයි කතා කරන්නේ. (මේවා අතුරු කතා.)

කොහොම වුණත් පැමිණි දේශපාලඥයන්ව අධික වර්ණනාවකට ලක් කළ බව පෙනුනා. නිවේදිකාවට කියන්න අමතක වුණ සමසමාජ පක්ෂේ ඉඳන් රාජිත ඇමතිවරයා කළ සේවාව ගැන කෑල්ලක් පසුවත් කීවා. ඒ තරම් ඇමති වර්ණනාව වැදගත් ලෙස සලකලා තිබුණු බව පෙණුනා.



මේ වර්ණනා හේතුවෙන් සභාවෙ හිටපු බොහෝ දෙනෙක්ගෙ හිත් තුල ඇතිවුණ පිළිකුල ටිකක් තුනී වුනේ ඇමතිවරු ගියාටත් පස්සේ වෙලාවක සන්නස්ගල ස්ටේජ් එකට නැඟපු වෙලාවෙ ‘සේනක බිබිලෙ ගියාද?‘ කියල කින්ඩියට අහපු නිසා.

කරූ ජයසූරිය කලින් යන්න නියමිතව තිබුණු නිසා අන්තිමට උත්කර්ෂවත් ලෙස ලබාදෙන තිබුණු වසරේ බ්ලොග්කරු ආදී සම්මාන මැදින් දෙන්නත් සංවිධායකවරුන් තීරණය කර තිබුණේ ඔයා ඕනනම් යන්න, වෙන කෙනෙක් ලව්වා දෙන්නම් කියලා කියන්න විදියක් නොතිබුණු හින්දා විය හැකියි.

කොහොමවුණත් මට කතාකරන්න ඕනෑ බ්ලොග් සම්මාන උළෙලටත් වඩා මේ දේශපාලඥයන්ව විවිධ දේවල්වල පියවරුන් ලෙස හැඳින්වීම ගැනයි.

 රාජිත සේනාරත්න ඇමතිවරයාව සේනක බිබිලේ ලෙස හැඳින්වීම දැකිය යුත්තේ සේනක බිබිලේ නාමයේ ගූ බෙට්ටක් තැවරීමක් ලෙසයි. වත්මන් ඖෂධ අධිකාරිය පිළිබඳ පනත ගේන්න රාජිත ඇමතිවරයා පෞද්ගලික මැදිහත්වීමක් කළ බව ඇත්ත. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඇමතිවරයා මේ පනත ගේන්න උත්සාහ කරලා මහින්ද රාජපක්ෂ යුගයේ බලපෑම් නිසා ඒක ගෙන්න බැරිවුණා. ඉන්පසුව රාජිත සේනාරත්න ඇමතිවරයාට හැදුණු දේශපාලන පසුබිම පාවිච්චි කරලා පනත ගේන්න හැකිවුණා. ඉන්පසුව පළවැනියට ඖෂධ අධිකාරියට පත්කළේ ලෝකයේම ගෞරවය දිනාගත්ත, ඇත්තටම නූතන සේනක බිබිලේ ලෙස හැඳින්විය හැකි මහාචාර්යවරුන් දෙදෙනෙක්. එහෙත් ඔවුන්ට ලැබිය යුතු ස්පොට්ලයිට් එක ලැබුනේ නැතිවා පමණක් නොවෙයි, ඔවුන්ගෙන් නිසි සේවයක් ලබාගන්නත් වත්මන් සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයාට නොහැකි වුණා. දැන් ඖෂධ ප්‍රතිපත්තියයැයි තමාට හිතුණු දේවල් තැනින් තැන කියවීමයි සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයා කරන්නේ. බොහෝ අවස්ථාවල සේනක බිබිලේව තමන්ට ඕනෑ විදියට අර්ථදක්වාගෙන කයිවාරු ගැසීම් කරන ඔහුව සේනක බිබිලේ ලෙස අන්වර්ථනාමගත නොකළත් ඔහු බිබිලේ නාමයේ දැළි ගානවා.

ප්‍රා කතා පැත්තකට දැම්මත් සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රය උඩුයටිකුරු කරලා අසරණ මිනිස්සුන්ට සේවය සැපයීමේ හැකියාවක් ඔහුට තියෙනවා. ඔහු ඒ බව පෙන්වන විදියේ හොඳ තීරණ ගත් බවත් පිළිගන්නට සිද්ධවෙනවා. ගිලන්රථ සේවාවන්, ඖෂධ මිල අඩුකිරීම්, ස්ටෙන්ට් සහ අක්ෂිකාච නොමිලේ ලබාදීම් වගේ දේවල් ඓතිහාසික තීන්දු. ඒවා පිටිපස්සේ තියෙන මාෆියාවන්ට මුහුණදෙමින් කළයුතු දේවල්. විශේෂයෙන් ඇතැම් වෛද්‍යවරු ඇතුළු නිලධාරීන් මාෆියාවන් වල බලයෙන් කරන දේවල්වලට මුහුණදෙන්නට ඔහුට පුළුවන්. හැබැයි මේ හයිය පාවිච්චිකරමින් යන්නට ඕනෑ දුරින් කාලක්වත් ඔහු ගියේ නැහැ. කොටින්ම ඔහුට ලැබුණු අවස්ථාවේ හැටියට ඔහු කිසිදෙයක් කරලා නැහැ. මම නිදහස් සාධාරණ අධ්‍යාපනය පිළිගන්නා කෙනෙක් වුණත් පෞද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතන වලට විරුද්ධ කෙනෙක් නොවුණත් සයිටම් සම්බන්ධයෙන් වුණත් අන්තිම ප්‍රතිගාමී පියවරවල් ඔහු ගන්නා බව කිවයුතුයි. මේ සියල්ල එක්ක ඔහුව සේනක බිබිලේ කෙනෙක් කරන්නේ කොහොමද. සේනක බිබිලේ කියන්නේ මා දන්නා විදියට ලංකාවේ කලාතුරකින් විතරක් බිහිවිය හැකි විදියේ දැවැන්තයෙක්.

කරූ ජයසූරිය මහතා තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පිළිබඳ පනත වෙනුවෙන් ලොකු සේවයක් කළ බව ඇත්ත. එහෙත් ඒකේ පියා ඔහු නෙවෙයි. ඒ පිටිපස්සේ විශාල සමාජ බලවේග රැසක් ඉන්නවා. ලොකු සටනක් කළ පිරිසක් ඉන්නවා. කරූ කළේ ඒ සටන දැක, තොරතුරු පනත දේශපාලන වේදිකාවට ගෙනා එක විතරයි.

අපි ඩීඑස් සේනානායකව අපේ අය හඳුන්වන්නේ නිදහසේ පියා කියලයි. නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පියා විදියට කන්නංගරව හඳුන්වනවා..හැබැයි ඉතිහාසය දන්නා අය හොඳින් දන්නවා ඩීඇස්ලා කරපු ලබ්බක් නිසා නෙවෙයි, දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සේ ආපු තත්වය සහ නව යටත්විජිතවාදයේ සංකල්පය වැනි නොයෙක් දේවල් නිසා තමයි ලංකාවට ඩොමීනියන් නිදහසක් ලැබුණේ කියලා. ඒ වගේම ඩීඇස්ලා නිදහස නොඉල්ලපු බවත් එකල උතුරේ ජාතිකවාදී සංවිධාන සහ සමසමාජය පමණක් නිදහස් ඉල්ලූ බවක් දන්නා අය දන්නවා. හැබැයි පළවැනි අගමැති හින්දා ඉතිහාසය ලියද්දී නිදහසේ පියා කියලා ඩීඇස්ව හඳුන්වනවා. නිදහස් අධ්‍යාපනය සංකල්පය ගත්තත් ඒක පිටිපස්සේ සමසමාජ පක්ෂය කරපු කාර්යභාරය ගැන දන්නෝ දන්නවා.

2020ත් මුං අපට රැවටෙයිද බං?

දැන් ආණ්ඩුව එයාලාම විසින් හඳුන්වන්නෙ යහපාලන ආණ්ඩුව කියන නමින්.ඒකත් යහපාලනය කියන වචනයේ ගූ බෙටි තැවරීමක්. කෘෂිකර්ම ගොඩනැගිල්ලට හරි මන්ත්‍රී දීමනාවට හරි වචනයක් නොහොල්ලා අගමැති සහ ජනාධිපති මිස්ට රනිල් සහ මිස්ට සිරිසේන ගල් ගිල්ලා සේ ඉන්නා ආකාරයම යහපාලන වචනෙ ගූ ගෑමක්.

දැන් මාධ්‍ය නිදහස දුන්නා, මිනිස්සුන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දිනා දුන්නා වගේ දහසක් කතා මේ ආණ්ඩුව යළි යළි කියනවා. ඔවුන්ට කියන්න තියෙන්නේත් එපමණයි. එහෙත් ඒ කිසිවක් ඔවුන් දිනාදුන් දේවල් නෙවෙයි. මේ සියල්ල බ්ලොග්කරුවන් සයිබර් වීරයන් ඇතුළුව මිනිස්සු එක්ක නිදහස වෙනුවෙන් නිර්භීතව සටන්කරපු මිනිසුන් නිසා ලැබුනේ. පුවත්පත්වල මාධ්‍ය සංවිධානවල සිවිල් සංවිධානවල විතරක් නෙවෙයි තනි තනි පුරවැසියන් ලෙස නිර්භීතව නිදහස වෙනුවෙන් කතාකළ බොහෝදෙනෙක් නිසයි රාජපක්ෂ ඒකාධිපතිත්වය පරාද වෙලා මේ ආණ්ඩුව ආවේ.



තොරතුරු පනත්, ව්‍යවස්ථා සංශෝධන, ඖෂධ පනත් වගේ හැම එකක්ම මේ පුරවැසි අවකාශයේ තිබුණ ඉල්ලීම් මිසක් මේ දේශපාලඥයන්ගේ න්‍යායපත්‍රවල තිබුණු දේවල් නෙවෙයි. ඒවා බාගෙට කිරීමක් මිස මේ ආණ්ඩුව අලුතින් කරලා තියෙන්නේ මොනවාද. පුරවැසි අවකාශයෙන් නොආපු, එයාලාම යෝජනා කරපු දේකට තියෙන්නේ මේ ආණ්ඩුවේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය විතරයි. අලුත්ම අලුත් නවලිබරල් මත කිව්වාට මම අහලා තියෙන විදියට මේ ආණ්ඩුවට තියෙන්නේ නව ලිබරල්වාදයේ හද්ද පරණ අදහස්. හැත්තෑගණන්වල ඒවාලු. (ඕවනං මම දන්නේ නැහැ.)

එහෙම ගත්තාම මේ ආණ්ඩුව යහපාලන ආණ්ඩුවක් නෙවෙයි.


වික්ටර් අයිවන් නිතර කියන විදියට ලංකාව මේ වගේ මිනීකඳු ගොඩක් වෙච්ච දුඟඳ හමන කුණුවී ඕජස් ගලන රටක්, සමාජයක් වෙන්න පළවැනි හේතුව ඉතිහාසයේ රාජ්‍යෙය් නායකයන් වුණ සියළුදෙනාම එකවගේ වගකිව යුතුයි. මේ රට දියුණු කරන්න තරම් පුළුල් දැක්මක් කාටවත් තිබිලා නැහැ. එවැනි අයව තමයි අපි පියවරු, රිදී සීනු වගේ රටේ නැති විරුදාවලි වලින් හඳුන්වන්නේ. හන්දි ගාණේ පිළිම හදලා අවුරුද්දකට සැරයක් වඳින්නේ, බිල්ඩින් සහ පාරවල් ඒ වගේ දැක්මක් නැති නායකයන්ගේ නම්වලින් තමයි නම් කරන්නේ.

ඕක තමයි ඇත්ත. ඔය ඇත්ත වෙනුවෙන් කවුරු මොනවා දුන්නත් ඒවා අරගෙන හෝ නෙගෙන මම පෙනී ඉන්නවා. දේසපාලුවන් වෙනුවට පුරවැසියන් සටන්කොට ඉතිහාසයේ ලබාගත් ජයග්‍රහණ මෙන්ම අනාගතයේත් ජයග්‍රහණ ගන්න ඕනෑය කියන සත්‍යය වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. සියළු ජාතීන් සමාන බවත් ජාතීන්ට අනන්‍ය වූ දුෂ්ඨකම් නැතිබවත් කියනවා. සියළුජාතීන් නියෝජනය කරන නොයෙක් පීඩිතයන් එකතුවිය යුතු බව කියනවා. ඔය දේසපාලුවන්ව ඉතිහාසයේ කුණුබක්කියට දමන ලෙස ඉල්ලනවා.

කවදාහරි මේ ප්‍රතිපත්ති මමම පාවාදුන්නොත් මම එදාට මැරෙනවා. එදාට මාව කිසිම දෙයක පියෙක් නොකර මට හිමි ඉතිහාසයේ කුණුබක්කියට මාව දමන ලෙස මම ඉල්ලනවා.